|
Vanuit het lijden, stille week ook, de juichtoon uit het open graf. Een nieuw begin om te ontluiken, cyclus van leven jaar in jaar uit. In de verstilling van het lijden van Christus, van heel het wereldbeeld, mogen wij opgaan naar 't nieuwe leven, dat in Hem eens is geheeld. Een tegenstrijdigheid die in elk leven openbaar wordt in ons bestaan. Hoe ouder wij worden des te meer ontdekken wij die schaduw- en lichtlijnen. In Zijn laatste Pesachviering nam Christus de beker van dank voor de bevrijding op en vroeg ons die te drinken in een gedenken aan Zijn lijden. Die bevrijding ging door diepe dalen van duisternis, waarbij de hemel moest worden betrokken. Waar wij het leven afschrijven, verwijderde de hemel de grafsteen en trad het leven naar buiten. Hij is hier niet, Hij is verrezen. Wij staan op de begraafplaatsen en kijken naar kille stenen waar veelal op gebeiteld staat ... hij leeft, hij is hier niet, hij en zij volgden hun Heiland tot over de voor ons onzichtbare grens die in geloof wordt overbrugd. Het ligt zo dicht bij elkaar, tranen van verdriet en blijdschap in een graftuin. Gezegende dagen in de diepte en hoogte van het uit Zijn Hand verkregen leven. Leven en dood opnieuw beginnen alleen geloof kent die tegenstrijdigheid. Waan voor de wereld die het verloochent die waarheid ligt in Hem gewijd. Wij delen in die strijd van leven weten van kruis en open graf een ieder moet die route volgen het is voor ons een zondenstraf. Doch Hij als Schepper wilde delen omdat alleen via die smalle weg nieuw leven bruist en op zal bloeien gena na Goddelijk overleg. Ons oog toont ons dit stille lijden ons hart tilt ons in geloof daar bovenuit. Hij is Die borg die 't ons doet weten als Bruidegom voor werelds bruid. th 
Terug naar de Index
|